Kullanıcılara ait mesajları görebilmek için üye girişi yapmalısınız!

Suskunluğun, sessizliğin ve bunlara eşlik eden hoyrat esen rüzgarın hâkim olduğu bir akşam, aslında; her akşam... Ne yol yola çıkardı, ne sokak sokağa... Aslında dümdüz bir yolun çıkmazıydık esasında... Kimimiz nefes nefese kalıp devam etmek isterken; kimimiz de 'Bir nefes daha' diyerek duraksayıp zamanın o yoldan neler çalacağını bilmeden, bilemeden bakardı önüne... Ya nefes nefese kalıp yorgun düşerdik ya da bir nefes daha derken daha da çok yorulup devamını getiremezdik... İşte; hastalığımızın başlangıcı buydu belki de...

Zaman, zaman içinde geçip giderken bu döngüde, sabır da sunulan en iyi şifaydı belki... Ya da yolun sonunda 'Yâr' oluşuydu belki de o şifayı şifa yapan... Nefes tüketmek, yorulmak... Yeri geldiğinde yoruldum diyerek beklemek... Belki bir bakıma beklemek de daha çabuk varmak için güç toplamaktı aslında, yani, galiba... Kavuşma arzusu, kavuşmak...

Neden kavuşmak için kor bir ateş gibi yanar kavrulur insan? Sevda mıdır yoksa arzu mudur? Gönül gönüle tutuşmak mıdır yoksa heves midir kavuşmak? Ya da can bulmak mıdır? diye diye ardı arkası gelmeyen sorularla o hoyrat rüzgara kapılır gideriz belki hepimiz. Ama bilemeyiz karşıda bizi kimin, nasıl beklediğini... Gerçi, doğru olanı da budur ya beklentiden uzak kalmak lazım, beklentiye girmemek lazım... Ne umutlandırmalı, ne de umuda kapılmalı... Belki de hastalık dediğimiz o yaraya tuz basılan kısım da budur, bilemeyiz...

Velhasıl-ı kelâm özlemektir asıl hastalık... Ve özlenendir şifası... Derdi "Yâr" olanın dermanı da "Yâr'dadır" aslında... Hasret kalmaktır... Onu, onun gibi yaşayıp hüzünlenmek, hissettiğini hissedip o anı o varmışçasına yaşamaktır. Tıpkı, her gece başınızı yastığa koyduğunuzda gözünüzden düşen buruk bir gözyaşı gibi...

________________