Kurumsal hayat, beyaz yakalılar, ofis politikaları, ayak kaydırmalar, samimiyetsizlik ama kirlenmeyecek yakalar.

Pandemiden dolayı seyahat etmeyi çok özledim ama iş seyahatini değil. Midemi bulandıran bir iş seyahatinden daha sesleniyorum, Bolahenk. Yıllardır bu çarkın içindeyim ve bir süredir çarkın neresinde olduğum çok da umrumda değil. Fakat gün geçmiyor ki kurumsal hayatın basamaklarını tırmanmak isteyen birileri üzerime basmaları gerektiğini düşünmesin. Sorun, kendilerini parlatmak adına beni harcamaları değil. İş dünyası der ve geçerim. Sorun, bu parlatma işlemini fütursuzca yapmıyorlarmış gibi samimi davranmaya çalışmaları. Emeğini çaldığın bir insanı akşam yemeğine çağırıp, can ciğer kuzu sarması gibi davranmamalısın mesela. Ne bileyim, hırsızlığın bile bir usulü olmalı…

Ali Cengiz oyunları çok yorucu be Bolahenk. Kendim emek vermeden, başkalarının emeğini kullanarak, kazanç sağlamayı doğru bulsam, bu hayata babasının emekli maaşı ile geçinen bir kadın olarak devam edebilirim. Ne oyun kalır, ne samimiyetsiz gülümsemeler, ne de birilerini önemsiyormuş gibi davranmalar kalır. O zaman da bambaşka şeylerden yorulurum ama var olandan kaçmayı başarmış da olurum. Kar beyazı yakamı çıkarır, kolalar, dolaba kaldırırım.

Samimiyetsiz bunca kişinin ve kurumun içinde gram iyi bir insan olmaya çalışmak biliyorum ki aptallık olarak görülüyor. Kimin ayağını kaydırdığını önemsemeyip şah damarından beslenmek ise övgüye değer görülüyor.
Derdim övülmek olmasa da aptal yerine konulmaktan hoşnut değilim.
Medeniyet çerçevesinde kalmak zorunda olup, olan biteni anlamazlıktan gelmekten hiç hoşnut değilim.

İdealist birisi olarak başlamıştım mesleğe ve müstehzilikle hayatta kalabilen birisi olarak yola devam ediyorum.
Keşke çirkinleşecek bile olsak, hayatımıza dürüst ve olduğumuz gibi devam edebilsek. Kirlenilmeyen oyunların kurallarına kafa yormaktansa, insan olmanın kurallarını öğrenebilsek.

D.T.