Yine, şu işi yapayım, buraya yetişeyim diye koşuşturarak geçirdiğim bir gündü. Yağmur da yağıyordu. Arabayı parkedip, kendimi dışarı attım. Bir yandan telefonumu çantama koyup, bir yandan çantamdaki maskeye ulaşmaya çalışırken gözüme ilişti… Bir tek bebek çorabı…

Islak park yerinde, sırılsıklam olmuş, lacivert, topuk ve parmak uçları açık mavi renkte ve iki tane fosforlu yeşil çizgisi olan bir bebek çorabı. Gözüme ilişince durakladım; o bana baktı, ben ona. Annem seslendi sonra “Hadi Didem, ne duruyorsun? Islandık zaten.” Park yerine geri döndüm onun seslenmesiyle ve bedenim yola devam etti ama aklım o çorapta kaldı. Ne işi vardı o çorabın orada?

Belki de sandığımız kadar şanssız değildik biz. En azından arabaya binerken düşürecek bir bebek çorabımız yoktu. Sadece iki parmağımız büyüklüğünde ayaklarımız, öğünümüzü birisinden bekleyecek kadar muhtaç bedenlerimiz yoktu. Hala yaşanmamış çok şeyimiz vardı ama ilk mektubumuzu yazmıştık. Aşk acımızı annemize sarılarak dindirmeye çalışmış, onu delirtip küfür ettirene kadar “anne anne anne anne” diyebilmiştik. Sevdiği yemeği, rengi, müziği, filmleri hep birlikte tadıp, tanıyabilmiştik. Biz bütün bunları yapmıştık ama ne işi vardı o çorabın orada?

Orası herhangi bir park yeri değil ki… Onkoloji merkezinin park yeri. Bebek çorabının ne işi olur orada? Bebektir, çorabı da düşer, emziği de ama böyle yerlerde düşmesin. Böyle yerlere çocuklar gelmesin. Böyle yerlere anneler babalar gelmesin. Böyle yerlere bunca yaşanmamışlık gelmesin.

D.T.