IRCForumu.ORG - Kırma İnsan Oğlunun Kalbini, Yapacak Ustası Yok

Güzel insanlar vardır bu hayatta..Kalpleri kırılgan, ruhları hep çocuk kalabilmiş olan ve bir parça hüzünlü, biraz alıngan hayata biraz da kırgın ama hep şeffaf hani ne yaşarlarsa anlarsınız yüzlerinden, gözlerindeki mutluluğu da üzüntüyü de saklayamaz onlar.

Gözyaşları da mütemadiyen akar çeşme misali.Sevince de akar hüzne de. Çok ağlayan insanlara bakın etrafınızda bir de çok gülenlere bakın. İkisinin de acısı büyük biri gizlemeye çalışıyor inadına gülerek bir diğeri canını yakarcasına, içinden atarcasına ağlıyor kırgınlıklarını. Bağırarak,dövünerek değil de sessiz,sakin,usulca hani gücünün yetmediği yerde ,bir şeyleri hazmedemediğinde ağlar ya çocuklar. Üzülürler, incinirler de gururları ağır basar kimse duymasın, bilmesin diye usulca çekilirler bir köşeye.

Bir insanın kalbini kırmak ne kadar da kolaydır değil mi? Bir çift ağır söz, beklenmedik bir hareket, biraz hayal kırıklığı biraz da kalp burukluğu.. Oysa ki gönül almak zordur kaldı ki onarmak için çabalayan bir insan olmak daha da zor sanırım.

Bu kadar incinmişlikle ne yapar ki insan? Nereye sığdırır bir bir kırılan hayallerini? Yine kalbine değil mi? En derini orası çünkü, her atışta en çok acıtacak yer de orası. Atmayı bırakıp da durana dek yani ölene dek yaşadığın sürece unutulmayacak yer de orası.

Kalbin kemiği yok ama kırılıyor defalarca kez. Dilin de yok kemiği kırıyor işte, bir söz söyleniyor da nereye gidiyor diye düşüneni yok. Bir özür için döneni yok.Hep daha çok acıtmak için dönüyor o diller. En acı yaradır dil yarası o yüzden,dönüşü yok.

Dedem hep derdi ki “ Bak şu akan çeşmeye su içecek tası yok, kırma insanoğlunun kalbini yapacak ustası yok.”

Bir insan bir insanı neden kırar ki? Gurur mudur bu yoksa hırs mı ne bileyim kibir mi? Nedir adı ? Her neyse ne bir insan kırıldıkça değişir. Bugün üzdüğün bir insanın yarın sana karşı aynı kişi olmasını bekleme. Her yanılgıyı bir tecrübe olarak gören insanlar herkese hakettiği gibi davranmak konusunda da başarılıdırlar. Bir özürle,bir gülüşle vaktiyle sahip olabileceği bir mutluluğu kendi ayaklarıyla tepen insanlar mutsuzluğa mahkumdurlar.

Yazgı