[Yazgı]

Arayışların en büyüğü insanın kendine yolculuğu belki de..

Bitmek tükenmek bilmeyen o arayışlar hep bir telaş halinde. Bir şeyler eksik geliyor bazen ya da bir yerlerde fazlaymış gibi hissediyoruz. Durup dinlenmeden bir düşünme telaşı sarıyor dört bir yanımızı. Ney nedir nasıldır uzayıp gidiyor bu soru(n)lar.

Hep o iki melek beliriyor omuzlarımızda. Seçimlerimiz konusunda bizi yönlendiren o iki aykırı ses. Biri mantık biri hissiyat, biri gerçekçi biri duygusal, biri sakin biri öfkeli ya da biri melek bir diğeri şeytan..

Çok ince bir çizgi üzerinde yürüyoruz ve her yol ayrımında köşeyi dönmeden önceki o sapakta hiç durmadan savaş halinde çatışıyor düşüncelerimiz. Bir adım sadece bir adım kadar uzağındayız yanlışların yahut doğruların..

Hangisine kulak vereceğini şaşırıp kalıyorsun. O savaşın ortasında savunmasız ve çaresiz bir süre direniyorsun sonra biri diğerine galip geliyor..

Her savaşın bir kazananı, bir kaybedeni olur kural budur.

Canın kurallara da uymak istemez bazen savuşturur düşüncelerini birkaç adım daha atarsın ama tökezleyerek.. Kararsızlık vereceğin en kötü karardan bile daha kötüdür çünkü. Bekleyiş ve belirsizlik tahammül sınırlarını zorlayan şeylerdir..

Koşup kaçasın gelir kendinden, düşüncelerin senden hızlı koşar oysa kurtulamazsın onlardan, gölgenden bile daha iyi takip ederler seni, yok saydığında bile, duymazdan geldiğinde bile..

İnsanın kendi sesini susturmaya çalışması ne tuhaf oysa ki en çok kendini dinlemeye ihtiyacı vardır insanın. İçindeki sorun her neyse beynini kemirip bitirmeden evvel almalıdır önlemini zira kanserden hızlı yayılıverir birbirini izleyen her bir düşünce..

Gerçek huzura ulaştığında yani kendini bulduğunda o seslerden birinin daha baskın çıktığını farkedeceksin hayretle. Susturmaya değil anlamaya çalıştığında kendini, her şey yoluna girecek..

Hadi şimdi uyu çünkü uyuyunca geçecek.. Her şey gibi..

Yazgı