[Yazgı]

Herşeyden uzaktasın,herkese uzaksın ama hergün beyninde dönen onlarca soru var..Nedeni yok üstelik sonucu da yok..Sor alabildiğine cevapsız sorularını kendine.Beyninde yankılanan cevapsızlıkların çınlamaları kalbine çarpınca katlanır mı ki gerçekten gönlün ?
Gözün görmese de her gün kaç kez canlandırıyorsun anılarını tek tek..
Mutlu etmiyor seni birşeyler ,yoruyor belki,anlıyorsun vazgeçmen gerektiğini bırakıyorsun öylece olduğu gibi..
Yarım bırakmaktan çok yarım kalmak oluyor hep seninkisi.Vazgeçiyorsun ama kabullenemiyorsun.

Akıl ile kalbi hep düşman sanmışız birbirine.Öyle değilmiş aslı.Kalbin nerdeyse aklın da orda kalıyormuş.

Ümitsizliğe kapılmak istemiyor insan değil mi? Üzgün de olsa kimse bilsin istemiyor artık.Kendi kabuğuna çekiliyor yavaş yavaş,iç dünyasına,iç kabuklarına,yaralarına üflüyor insan sonra kanayan avuç içlerine bakıp öylece kaldırıyor Allah’a ellerini.Zaman sonra ağlayamıyor da insan hissizleşiyor,umursamıyor yaralarını,acısını sevmeye başlıyor kendi mahzunluğunda.

‘Çok sevmeyeceksin mesela,o daha az severse kırılırsın..’ diyor ya şair tutturamıyoruz birşeylerin kararını.Yanlış yapıyoruz bir yerlerde.Anlaşılamadıkça incinen insanlarız biz katlanamıyoruz haksızlıklara.Görmese de gözümüz,zihnimiz ;o anlarda öyle canlı ki unutturmuyor hiç bir şeyi.Aslında unutmak da gerekmiyor.İnsan kendini bilmeli,kendi ilacı olabilmeli ,çoğu zaman olmuyor zorlanıyoruz belki ama hayat böyle işte.

Çoğu kez bu dünyaya ait değilmiş gibi hissetsek de kendi iç dünyamızı yaratabiliyoruz zamanla.Katlanamadığımız herşeye elveda derken aslında hepsine merhaba dediğimizi anladığımız dünyamız.Kendimizi aradığımız ve bulduğumuz yegane yer.

Katlanmak değil biraz da kabulleniş sanki bizimkisi..

Yazgı