Bir deniz berraklığıdır yüzün... Rüzgara tutunmak isteyişim aslında senden... Bir sırrı yoktu bunun ama formülü basitti, çözümü de sen... Acıyan yanlarımı tut, sen dokununca ellerinle geçiveriyor yangınlar... Sarıl bana... Muhtaçlığı bir tek senin kudretinde sevdim, gölgende uyudum, ses tellerinin havayla buluşmasını özledim… İşte böyle dokunmuşluk hisleri bırak bende... Bedenimde... Tenimde...

Nefesini özledim seni sen yapan… Her seferinde beni sana yaklaştıran diyafram hareketlerini duymayı özledim... Gel buraya, yanımda nefes al... Sonra daha da yaklaş bana... Yaklaş ki nefesini içime, ciğerime kadar doldurayım... Acıyan yanıma üfle nefesini... Ellerin merhemdir, sür bana... Nefesin ilacın benim... Deniz kokan havayı her iç çekişimde ciğerlerimi yakarken esen rüzgarlar adın yazılıyor bir kez daha yüreğime...

Yağmur kaçağı gözlerinde anladım aşkın renginin aslında tam da sen olduğunu... Beynimin içine özlemin battığında anladım tüm sözcüklerin sana dair olduğunu... Ve her yanımdan sen damlarken anladım teninin aslında aşkın kokusu olduğunu...

Sözcüklere sığdıramayıp seni, dilim lal olurken kalemin kelimeleri kıskanabileceğini, adının her şeyi tamamlayarak her yerde seni görmeye başladığımda anladım... Dizindeki yaraya aldırmadan anne özlemi çeken bir çocuğun nefesindeki titreyişinde anladım bütün acıların sende son bulduğunu…

Bulutların yerine gökyüzüm olduğunu her yüzüne sevinçle baktığımda sevdamın mavilere yansıdığını sende anladım... Yüreğime hazan vurduğunda ateş böceği gibi olan gözlerinde anladım mevsimleri... Mesafelerin bile yersiz olduğunu, seni anarken gözlerimin dolduğunu her hasret bıçak yarası gibi saplandığında ve sevdam her beni aştığında aşkın aslında bir tek senden ibaret olduğunu anladım...

Ve ben aşkı sen diye tanımlarken akıp giden her saniyede SANA geldiğimi, VUSLATA 5 KALA son nefesime bile ADINI KAZIDIĞIMI sende anladım…