imzamı bıraktım teninde..
 

Aklıma geldin, yine;

Üflesen,

Nefesine takılsak..

Gecenin bir yarısı ..

Şehir ıslak ve serin bugün..

Şimdi bi’ kahve kadar alabilseydim tadını,

Kokusuna karışsaydı kokun..

Aynı battaniyenin altında izlenen bir film gibi

Isıtabilseydi keşke yokluğun..

..

Parmaklarının değdiği kitap kapağı olmak vardı

Ya da yüreğine değen satırlar..

Bir devrik satır olmak vardı,

Hani gözlerin değdikçe anlam kazanan..

Altını çizdiğin cümleler de yummak vardı gözlerimi

Ve uyanmak çocukluk düşlerinde.

Gitmek yürek işi derler,

Halt etmişler..

Hangisi iki bardak koymuş tek kişilik kahvaltılarına,

Hangisi bir dış fırçası ile sohbet etmiş ki.?

Tanıdık bir şarkının notasında ezmişler mi dudaklarını,

Unutmaya korkmuşlar mı evde mesela anahtarlarını.?

Gitmek, en kolayı aslında..

Keşke sorsalardı bir kalana..

Gece miydi sana yakışan yoksa içinde sen olduğun için mi güzeldi gece..?

Bu kentte hiç bu kadar gidip gelmedim kendimden başkalara.

Bütün karanlıklarda ışık yüzünle sen, beklenmedik karşımda.

Bu hangi sahne, kaçıncı perde ve sen hangi sensin, böyle uzak yakınlıklarda söyle bana..?

Demek ki yangında kurtarılacak hiçbir şey kalmamış aramızda..

Sustuklarım kadardı biriktirdiklerim;

Sen konuştun, ben dinledim..

Gecenin demi bulaşırken parmaklarımın ucuna

Eğreti duran bir kalemin sırtına yüklemek vardı şimdi hadsiz hayalleri..

Hani yazmak değil de,

Akıldan geçirmek bu kadar sarsıcı olmasa..

Gecenin ilk an’ları,

Karanlığın kıyılarındayım.

Kendimden çıkıp yola,

Yine kendi kapılarımdayım..

Gitmek, gelmek..

Hesabını yapacak değilim..

Sanırım en güzeli yolda olmak, yolunda..