Sonuncu ölen umutlardır...
 

Bazen hayat yorar insanı.
Şarkılar yorar.
Beklemek yorar.
Özlemek yorar.
Affetmek yorar.
Hoş görmek yorar.
Boş vermek bile yorar.
Ve insan susar.
Her şeye, herkese rağmen...
Elinden gelen tek şeyi yapar.
Bağıra bağıra susar...
Ve bu seferde susmak yorar...

Bir şeyleri hissediyorum ama ne olduğunu bilmiyorum.
Bir yerden kaçıyorum ama nereye olduğu belli değil.
Bir şeylerden soğuyorum ama yaşamdan mı insanlardan mı çözebilmiş değilim.
Birileri beni çok üzüyor ama sorsalar isimlerini söyleyemem...

Bazen dayanamıyorum diyerek çöküp bağıra çağıra ağlamak istiyorum...
Ama kendimi sürekli olduğum yerde susmuş duvarları izlerken buluyorum....

O kadar saçma bir halde oluyorum ki bazen,iyi olmaya çalıştıkca daha çok dibe batıyorum.
Hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden..
Sevdiğim şeyler bile yabancılaşıyor bana,insanlar gibi...her şey,her kes bana boş geliyor.
İnsanlara güvenim veya tahammülüm yok..En yakınım veya bana en yabancı insan farketmiyor.İnsanlara tahammülüm yok benim..
Var olan tek şey tükenmişlik..!

Juliet"binlerce kez iyi geceler sana"derken...
Eklemişti Romeo"Binlerce kez beter olsun gece,senin ışığın yoksa..."

Bu güne kadar hiç bir haklı oluşumdan mutlu olmadım.Çünki her haklı oluşumun özünde acı,buruk ve kekremsi bir hüzün hikayem vardı.Çünki haklı olduğum her konuda,haklı olmayıp,mutlu olmak isterdim.Hala güle biliyormuyum evet.Ama keşke gülüşümüz kötü ama acımız az olsaydı...Çünki mutlu olmak haklı olmaktan her zaman güzeldi.Çünki her haklı oluşumuz,bir acı çekişti bizim için...

Her Veda Yeni ßir ßaşlangıçtır AsLında ......!