Bugun Yine Günlerden Ölüm

**Ecem12** · 20 Eylül 2022, 17:01

Bugun Yine Günlerden Ölüm
ndime yetemediğim zamanlarda hep ''ben buradan nasıl çıkacağım'' iç sesi,
Bunu da içimde, biraz daha volümlü tekrarlıyorum;
''BEN BU ADAMI İÇİMDEN NASIL, NEREYE ATACAĞIM ?''
''peki kendimi ben, kendimi buraya nasıl yakıştıracağım'' kaygıları.
Aslında ben kendime hiç hissetmiyorum, hep eksiğim biraz.
Tamamlanmayı bekleyen bir cümle gibi yarım, düşük.
Şık durmayı isterim ben, bir cümlede, bir şarkıda, bana ayrılmış bir sinema koltuğunda, başımla bir adamın göğsünde şık durmak isterim.
Ki tek bir yolum olsa, bu kadar beklemezdim susmayı karşısında titreyerek, dizlerimin bağına çöreklenmiş filleri bu kadar umursamazdım, var gücümle sarılamak için, beni gülümserken hatta ağlarken görsün diye tek bir saniye beklemezdim.
İçim nem almazdı bu kadar, belki bu kadar örtünmeyi toprakla istemez ve henüz gözlerimi aralamadan ''neden yapamıyorum''u sorgulamazdım.
İnsan yapmak istediği şeyleri ekseriyetle yapamıyor çünkü, çünkü yaşam böyle yapışıyor insanın yakasına.
Bu yüzdendir içimizde ne var ne yok koymak için masaya, alkolden medet ummak.
İnsan sarhoşken ağlayacağı yerleri kendisi seçemiyor.
Ordunun içinde de olsan, ağrılıysa yaşamın ve göğsün seyiriyorsa çokça, o an masa ile dirsek teması kurup ağlamaktan daha uygun bir eylem yoktur.
Şarap benim içimdeki tsunami'yi çıkarıyor meydana, içimdeki kopkoyu siyahları.
Böylelikle yazmak için bir sürü neden buluyorum kendime, kalabalıkların arasından kendimi derin dehlizlere atıyorum, orada birikiyorum geceden sabaha..
Anlatamıyorsa insan yazmak bu yüzdendir.
İnsan yaşayamıyorsa, yazmak bu yüzdendir.
İnsan yazıyorsa, beyninde tepinip duran fillerdendir, içindeki cücelerden, sesinin çatalı dahi kırılıyorsa insanın hepsi yaşam ağrısındandır.
''BEN AĞRIYORUM''
Duyuyor musun ?
Sanki çok romans laflar işitmişim de mahçup oluveriyorum karşısında her ne söylerse, o an yüzümü gizleyecek tek bir bulut yoktur gökyüzünde, tek bir nedenim yoktur acziyetimi bir nebze olsun gidermek için zihnimde dünyanın en güzel yeri bellediğim koynuna sokulmak için.
Böylelikle hiçbir sebebim yoktur, güneşli bir haziran sabahında, aralık 15 hissetmemek için.
Öyle ağır, öyle küçücük ve unufak olmamak için tek bir nedenim yoktur.
Daha fazla anlamsızlaşmamak için başka bir yolum..
Tüm bunları zihnimden yazıya dökerken gecenin yarısını da yemişimdir.
Belki de sen, ne kadar şanslı olduğundan bir haber olan çarşafına dolanmış sabaha anımsanmayacak rüyalar görüyorsundur, belki de ben rüyanın bir noktasında belirmişimdir, hatırlanmayacak olsam da, seni öpmüşümdür belki
Yaşamının en ağrılı yerlerinden..

Ezel Roz Manaz

20 Eylül 2022, 17:01	#1
Ecem12 BekLentiLer Üzer BekLemeyin	Bugun Yine Günlerden Ölüm Bugun Yine Günlerden Ölüm ndime yetemediğim zamanlarda hep ''ben buradan nasıl çıkacağım'' iç sesi, Bunu da içimde, biraz daha volümlü tekrarlıyorum; ''BEN BU ADAMI İÇİMDEN NASIL, NEREYE ATACAĞIM ?'' ''peki kendimi ben, kendimi buraya nasıl yakıştıracağım'' kaygıları. Aslında ben kendime hiç hissetmiyorum, hep eksiğim biraz. Tamamlanmayı bekleyen bir cümle gibi yarım, düşük. Şık durmayı isterim ben, bir cümlede, bir şarkıda, bana ayrılmış bir sinema koltuğunda, başımla bir adamın göğsünde şık durmak isterim. Ki tek bir yolum olsa, bu kadar beklemezdim susmayı karşısında titreyerek, dizlerimin bağına çöreklenmiş filleri bu kadar umursamazdım, var gücümle sarılamak için, beni gülümserken hatta ağlarken görsün diye tek bir saniye beklemezdim. İçim nem almazdı bu kadar, belki bu kadar örtünmeyi toprakla istemez ve henüz gözlerimi aralamadan ''neden yapamıyorum''u sorgulamazdım. İnsan yapmak istediği şeyleri ekseriyetle yapamıyor çünkü, çünkü yaşam böyle yapışıyor insanın yakasına. Bu yüzdendir içimizde ne var ne yok koymak için masaya, alkolden medet ummak. İnsan sarhoşken ağlayacağı yerleri kendisi seçemiyor. Ordunun içinde de olsan, ağrılıysa yaşamın ve göğsün seyiriyorsa çokça, o an masa ile dirsek teması kurup ağlamaktan daha uygun bir eylem yoktur. Şarap benim içimdeki tsunami'yi çıkarıyor meydana, içimdeki kopkoyu siyahları. Böylelikle yazmak için bir sürü neden buluyorum kendime, kalabalıkların arasından kendimi derin dehlizlere atıyorum, orada birikiyorum geceden sabaha.. Anlatamıyorsa insan yazmak bu yüzdendir. İnsan yaşayamıyorsa, yazmak bu yüzdendir. İnsan yazıyorsa, beyninde tepinip duran fillerdendir, içindeki cücelerden, sesinin çatalı dahi kırılıyorsa insanın hepsi yaşam ağrısındandır. ''BEN AĞRIYORUM'' Duyuyor musun ? Sanki çok romans laflar işitmişim de mahçup oluveriyorum karşısında her ne söylerse, o an yüzümü gizleyecek tek bir bulut yoktur gökyüzünde, tek bir nedenim yoktur acziyetimi bir nebze olsun gidermek için zihnimde dünyanın en güzel yeri bellediğim koynuna sokulmak için. Böylelikle hiçbir sebebim yoktur, güneşli bir haziran sabahında, aralık 15 hissetmemek için. Öyle ağır, öyle küçücük ve unufak olmamak için tek bir nedenim yoktur. Daha fazla anlamsızlaşmamak için başka bir yolum.. Tüm bunları zihnimden yazıya dökerken gecenin yarısını da yemişimdir. Belki de sen, ne kadar şanslı olduğundan bir haber olan çarşafına dolanmış sabaha anımsanmayacak rüyalar görüyorsundur, belki de ben rüyanın bir noktasında belirmişimdir, hatırlanmayacak olsam da, seni öpmüşümdür belki Yaşamının en ağrılı yerlerinden.. Ezel Roz Manaz ________________ Bir Defa Aldatan Kisiyi Affedersen, Seni Yine Kullanir; Çünkü Ihanet Bir Ruh Hali Degil, Karakterin Dökülüş Biçimidir.
	Alıntı Yap

Şu anda bu konuyu görüntüleyen etkin kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 ziyaretçi)