Polyannacılık
Bulunduğu ve hiç de hoşnut olmadığı ortamdan, "beterin beteri var" diyerek, kurtulmaya çabalamayan, teslim olan ve hiç de şikâyet etmemeye çalışan, yani bir çeşit "Polyanna'cılık" oynayan birinin, mutluluğu yakalamasına, başarılı olmasına imkân var mıdır hiç?
Bunları istediğimiz kadar uzatabiliriz. Hayat hoşlanmadığımız, ama bunu örtbas edip, baskı altına aldığımız olaylarla dolu. Ve "Polyanna usulü tembelliğimiz" yüzünden pek çok şeyi düzeltemiyoruz, düzeltemediğimiz için de mutsuz kalıyoruz.
Oysa memnun olma oyununu, yani kendimizi kandırmayı bıraksak, mutlu olmadığımız durumu ortaya dökeceğiz ve belki de kısa süreli bir mücadele sonucundan ondan kurtulup gideceğiz.
Elbette ki kimseye kavgacı olmayı önermiyorum ama, başkalarını üzmemek, kendimizi yormamak, yeni bir mücadeleye girmemek, başarısız olmamak, sevimsiz görünmemek için de hep güler yüzlü görünmek gerekmiyor. "Ensesine vur, lokmasını al" tarzı insanlar da başkaları tarafından pek hoş görülmüyordur sanırım. Bir kere sıradan ve renksizdirler mutlaka.
Yaşarken, her şartta hoşnutsuz olup, hiçbir iyi durumu görmemek, hoşlukları fark edip onların değerini anlamamak ne kadar kötüyse, olumsuzlukları görmezden gelmek de o kadar kötü bence.
Her şeyi olduğu gibi algılayıp, yorumlamamız gerekiyor. İyilikleri büyük bir abartıyla yaşayalım, onların kıymetini bilelim, ama kötülükleri sindirmeye çalışmayalım, onlardan kurtulmaya bakalım. Yani kötülüklere de hoşgörüyle ve gülümseyerek bakılırsa, o kötülükler hiç düzelmeden hep aynı kalmaz mı?
Hem kendi özelimizde, hem de tüm hayatımızda...
|
