Bay Bilinmeyen
 

isteseler canımı vereceğim...
çok insanı hayatımdan çıkarttım.
çünkü yokluklarına üzülmek,
yaptıklarına üzülmekten,
daha kolay.

düştüğüm her kuyudan...
tırmanarak çıktım ben.
o yüzdendir kıskandıran
gururum ve asi duruşum.

biz yaşayarak öğrendik,
ateşin düştüğü yeri yaktığını.

hayalleri kuran hep biz olduk...
ama yaşayan başkaları.

nasıl bastıysam artık,
kuyruk acınız...
bitmek bilmedi.

ben sevdiklerim için...
elimden gelenin en iyisini yaptım.
onlarda bana ellerinden gelen,
en mükemmel kazıkları attılar.

yanlış insanlarla...
çok zaman harcadık.

kimseyi kendimden aşağıda görmedim,
ama kimsede benden yukarıda değil.

iki şekilde yaşanır hayat...
ya yaşadığın her kötü olaya,
oturup üzülür kendine yazık edersin.
ya da yaşadıklarından öğrenmen
gerekeni öğrenir yoluna devam edersin.

bir şey söylediğimde yanlış anlaşılmaktan,
hiç korkmuyorum artık.
zaten siz ne söylerseniz söyleyin,
insanlar istediği yerinden
anlayacaklar sizi.

ne kimseye başımı eğdim...
ne de haksızlık ettim.
ben sadece insanlara,
çok güvendim.
belki de hep bu yüzden,
kaybettim.

nazlanacak kimsen olmayınca...
anlamadıklarını yüreğine hapsedersin.
ağırlığı yüzüne yansır,
acıların gözlerinden akar ama
halini soranlara iyiyim dersin.

içime attıklarımı bilseniz...
nasıl bu kadar çok,
hiçbir şey yokmuş gibi
davranabildiğimi düşünürken delirirsiniz.

Allah biliyor ya...
içime dert olan şeyler var.
sustuklarım,
yutkunduklarım,
yazamadıklarım...

acı deyip geçme...
bazı acıların,
güzel tarafları vardır.
canın yanar ama...
sonunda kime güvenip,
kime güvenemeyeceğini,
çok iyi anlarsın.

yıllar sonra öğrendim ki...
bağırıp çağırmaya gerek yok.
sesini duymak isteyene...
bir fısıltın yeter.

o yüzden beni en iyi
Allah biliyor...
gerisi hiç önemli değil.