Son Liman
 

Çekilmez kahrımı çektin yıllar boyu
Benimle ağladın, benimle güldün
Kuru ekmeğimdi
Fakir yatağımdı
Bitmez çilemdi benimle paylaştığın
Nice günler dert ortağımdın benim
Omuzlarına dayayıp yorgun başımı
Az mı ağladım hıçkıra hıçkıra
Az mı sildin seven ellerinle gözyaşımı
Kimi gün dostum oldun en vefalı
Koşarak geldim sana
Teselliyi, umudu sende buldum
Doyulmaz aşımdın akşamları
Bardağımda su, soframda ekmektin
Ve her sabah anasıydın çocuklarımın
Kolların evimizin temeli
Saçların süpürgesiydi
Ben bu yere seninle vardım
Bu iyiliğin, güzelliğin son çizgisine
Kederleri sevinçleri seninle yaşadım
Seninle baktım bu çirkin dünyaya uzaktan
Sendin bütün fırtınalarda
Sığındığım o tek liman
Sonsuz karanlığımda tek ışıktın
Sönmeyen ateşimdin karlı dağlarda
Çölümde fışkıran bir pınardın serin
Ne zaman yitirsem bütün umutlarımı
Bana hayatın kapıların açardı ellerin
Sevenim benim, ak saçlım, küçük meleğim
Sen benim can yoldaşım olduğun kadar
Kadınımsın, anamsın, bacımsın
Ver öpeyim vefalı ellerini
Sen benim şerefimsin , inancımsın

Ümit Yaşar OĞUZCAN