Efe arkadaşları tarafından sevilen bir çocuk değildi. Sınıfın en konuşkan çocuğuydu. Her şeye, her kişiye cevap veriyordu. Yerli yersiz espriler yapıyordu. Şakalarından dolayı arkadaşlarıyla sürekli tartışıyor, bazen kavga ediyor, sürekli de şikâyet geliyordu. Adı ‚yaramaz‛a çıkmıştı. Verdiği sözleri tutamıyordu. Evde de durum farklı değildi.

Aileyle yapılan görüşmede Efe hakkında şu bilgileri verdiler:

Okuldan sürekli şikâyetler geliyor. İki kez okul değiştirmek zorunda kaldık.
Hiç arkadaş edinemiyor, tanıştığı kişilerle mutlaka bir sorun yaşıyor.
Sürekli konuşmak istiyor, her şeye cevap vermek istiyor.
İstekleri hemen yerine gelmediğinde evde fırtınalar esiyor.
Alış-veriş merkezlerinde kendini kaybediyor, ne yapacağını, ne alacağını şaşırıyor. Aldıklarının kıymetini hiç bilmiyor.
Geceleri altını ıslatıyor. Tırnak yiyor, kalmayınca etlerine geçiyor.
Ders çalıştırmak çok zor, yapsa da alelacele, eksik gedik yapıyor.
Öğrendiklerini çok çabuk unutuyor.
Temizlik kurallarına dikkat etmiyor, odası çok dağınık.
Bilgisayar karşısında adeta bir melek oluyor, bilgisayarı verin günlerce, hatta haftalarca başından kalkmaz. Dövüş ve savaş oyunlarına çok meraklıdır. Küçükken de silahlara çok düşkündü.


(Alıntıdır)