[iÇRe ✓]

Son Vagon

Bazı gerçekler çok acıdır ve yaşananlar bir ömür boyu sizin gölgeniz olarak takip eder tıpkı; Orhan'ın yaşadıklarını yaşatması gibi. Kitabın ilk bölümünde ki gibi "Ölüm gibi bir duygunun sessiz esiriydi..." Düşünüyorum da hangimiz bu duyguyu sessizce bekledik ya da bu gerçeği bir kenara atıp bu dünya hep varmış gibi yaşadık.

Kitabı okurken şu duygu sardı benliğimi "Ne kadarda bizden." Şiddet, sevgisizlik, otorite derken kaçırdığımız en büyük duygu sevgi değil miydi?

Kendinizden ya da çevrenizden kesitler görebileceğiniz, belki farkındalık yaratacak belki de üstü kapanan duyguları canlandıracakbir kitap. Orhan Gülsoy, 54 yaşında ve tren kazasında son vagonda yer alan bir yolcu. Belleğini kaybedene kadar hayatında yaşadığı acı ve tatlı anılara yolculuk yaparken ona duygularına ortak oluyoruz. Sevgisini göstermeyi bilmeyen bir anne ile sorumluluk duygusu olmayan bir babanın çocuklarıydı Orhan ve İnci. Yaşadığı sevgisizliği ve aile kavramını, çocuğu yaşamasın derken gösterdiği ilgi ve sevgide dengeyi kuramayan bir babaydı Orhan. Eşi, Orhan'dan bağımsız bir hayat süren, oğlu ise sosyal platformun kölesi haline gelmiş aile kavramını unutmuş biri. Orhan ise hem iş hayatının hemde aile hayatının arasına sıkışmış bir köle olmaktan kurtulamamıs bir baba...

Kitabın psikolojik yönü beni çok etkiledi. Üç kuşaktan gelen dizilimler ve olayların sorgulanması beni içine çekti. Yazarın kalemine o kadar akıcı ki ne zaman kitaba başlayıp ne zaman bitirdiğiniz farkına varamıyorsunuz. Düşündüren ve sorgulatan kitap sevenlere tavsiyemdir.

Şimdiden keyifli okumalar dilerim.

*Doğmamışlar ölemez; ölüler ise doğmuş olduklarını reddedemezlerdi.

*Oysa yaşamak, üzerine şaka yapılamayacak kadar ciddi bir fenomendir. Hayatta herkesin sadece bir kez kazanabildiği bir piyango.

~Son Vagon - İlker Balkan