| LaviNya |
07 Ocak 2022 17:42 |
Cennetim...
11 Ocak 2006 yılıydı, bir anda geliverdi ayrılık rüzgarları. Canim anam hasta olmuştu. İşten geldim, halsiz bitkin. Babam umursamaz bir halde, ertesi sabah erkenden gittik hastaneye. Ufak bişey sandık, doktor amca baktı yüzüme, üçüncü evre dedi, yumurtalık kanseri. Sancılar bundanmış, kanser iyice yayılmıştı. Hep moral vermeye yanında olmaya çalıştım. Yumurtalığının biri alındı annemin, inanıyordum, düzelecekti. Git gide daha kötü olmaya başladı canım anam ve doktora gittik, doktor kemoterapiye başladı. Beline kadar uzun saçlarını kestim kendi ellerimle, baktim yüzüne dedim ki “annem sen hala çok güzelsin.” Ağladı, çok ağladı annem. Biliyordu sanki başına gelecekleri. Annemin hastalığı hiç durmadan devam ediyordu, yanıt vermiyordu ilaçlara, kemoterapiden güçsüz kalmıştı, yatağa mahkum olmuştu. Kimse ama kimse yoktu yanımızda, abim ve ben. Babam çekip gitti, kendince kaçtı. Ona ihtiyacı olan evlatlarını bile umursamadı, annem dahada yıkıldı. Aylar geçti, annem git gide eridi, her şeyiyle ilgilendim, ellerini yüzünü pamuklarla temizledim. Mutlu olsun diye canımı verirdim ama cennet kokulum hiç eskisi gibi bakmıyordu , solmustu. 16 Nisan 2006 yılı nasıl güzel bir gündü, garip bir huzurla uyandım o sabah. Anneme seslendim, annem, annemm.. Annem ses vermiyordu, delirmiştim, annemi sarsmaya başladım, yanıtsızdı. Abim geldi, beni annemin üzerinden aldı, başımız sağolsun dedi. Ben taaaki o zamana kadar küçük bir kızdım. Annem, ben artık büyüdüm. Tüm zorluklara rağmen yalancı hayatta yaşıyorum sensiz. Bu kızın seni öyle çok özlediki annem, seni çok seviyorum. Biliyorum ki sen beni izliyorsun, seni asla utandırmayacağım... Cennet kokulum.
|
