insanların genellikle hayatında olan kişilere, "ele geçmiş", "cepte" bir nesne olarak bakmalarının neticesi olan eylem. günümüzde daha da fazla. "ele geçtiği" andan itibaren adeta ıkına sıkına kıymetsizleştirdiğimiz insanlarla doluyor hayatımız bir noktadan sonra. ne açgözlülük, ne büyük nankörlük...

sonra çekip gittiklerinde, bir daha dönmediklerinde şaşırıyor ve dahi çoğu zaman onlardan daha fazla kin tutuyoruz, ne yazık. şununla karşılaştığım da oldu: söylenen sözün kıymetini bilmedikleri halde, o sözün alanından çoktan çıktıkları halde, canları kendilerini okşamak istedikçe o söze sarılanlar. "bana şöyle şöyle demişti" gibisinden örneklemelerle yine dönüp dolaşıp kendine tapınanlar. insanın kudretinin olduğu kadar, zavallılığının da bir sınırı yok galiba.

kıymet bilmek, birlikte yol aldığın insanlara karşı bir borçmuş gibi gelir bana hep. elbette seni rahatsız eden bir durum varsa uzaklaşırsın ama böyle bir şey olmadığı halde yapıyorsan da gitgide kendinden uzaklaşırsın. duyduğun o sözlerin hepsinin anlamlarından ve anlattıklarından uzaklaştığın gibi. dolayısıyla, alıntılara, hatıra hırsızlığına da gerek yoktur. çünkü anlatılan sen değilsindir artık.

insanın doyumsuzluğudur bu hayatta kendisine en rezilce şeyleri yaptıran. bir arkadaşım sevgilisinden, "o benim insanımdı" diye bahsederdi. hep çarpmıştır bu sözdeki anlam beni. tuhaf, bunca fazla şeyin peşinde koşarlarken bir insanları olmadığı gibi, bir hayatları da olamayanların hayran oldukları kişiler de genelde kendilerinin tam zıttı olan; insan ve duygu kıymeti bilen, kimsenin sözünü yere ve dile düşürmemeye azami özen gösterenler oluyor. bir keresinde demiştim ya, ben de dahil, sen de dahil işte, tutarsızlık çağımızın en popüler hastalığı.

hak etmiyoruz. hak etmiyorsunuz. hakkı ve kıymeti yere çaldığımız için. vesaire.