Heybemdeki Ben
 

[YOUTUBE]0L7i5Ta53Cg[/YOUTUBE]


İlk kalp kırıklığımı şu anda olduğum yerden on dakika uzaktaki evimde yaşamıştım. 22 yaşında kendi halinde bir çocukken. Çocukluğu mu kalmış deme, çocuktum çünkü hala masumdum. Masum ama değerleri olan bir çocuktum; başkasını üzmektense kendi üzülmeyi tercih eden…

Havaalanına renovasyon yapmışlar. İçindeyken tanıyamadım. İkinci kalp kırıklığımın çok beğendiği model arabayı kiraladığımı farkettiğimde otoparktan çıkıyordum ve o defalarca kullandığım yuvarlak kavşağı görünce doğru şehirde olduğuma inandım. Her yerde yol tamiri var, ben dahil her şey ve herkes değişmiş... Yol isimleri aynı, Woodruff Rd…

Bu defa o yolda sapmayıp, düz devam ettim ve müzik açtım. Yaşar - Aldanırım çaldı, YouTube öğreniyor tabi neleri sevebileceğimi…
Hatırlarım, hiç gidemem deyişini
Hatırlarım, erken ölürüm deyişini
Aldanırım ben zaten gülüşüne, ah gülüşüne…
Geçen sene bu zamanlar, yıllık yapılan bu toplantı için çıktığım seyahatte, asla okuyamayacağı sitem dolu bir not yazmıştım üçüncü kalp kırıklığıma. Bir daha asla onun için göz yaşı dökmeyeceğimi falan düşünmüştüm ama uygulayamamıştım...

Forumda bir konu var, şimdiye kadar kaç sevgiliniz oldu diye… Mühim olan sevgili sayısı değil ki, kalp kırıklığı sayısı. Kalp kırıkları değiştirip, başka birisi yapıyor insanı.
İnsanlar tatsız konuları sorsunlar birbirlerine demiyorum elbette ve insanların çaresine bakmazlarsa bu yükleri sonsuza kadar heybelerinde taşıyabileceklerini biliyorum.

11.5 sene önce terketmiştim bu şehri. O günden bu güne hafızamda canlanan bir sürü anı silsilesinden sadece birine aitti bahsettiklerim. O zamanlar hissettiğim yarı yolda bırakılmışlık hissinden eser olmadan, gülümseyerek şarkıya eşlik edip yoluma devam ettiğimi farkettim.
Heybemdekilerin yük olmaktan çıkıp ben olduklarını farkettim.

D.T.

Kalp kırıkları değiştirip, başka birisi yapıyor insanı.

O kadar doğru bir cümle ki,, daha iyi tarif edemezdim.

:alkis Senin ben o güzel yüreğini öperim,,, :masal

Teşekkür ederim esocum :opucuk

Kalp kırıklıkları bana hep "olması gereken tatsız ama sonradan tatlılaşan anılar" gibi geliyor. Ne de çabuk insan o kırıklığa alışıp, kafayı yemeden hatırlayabiliyor değil mi?

Takıldığım nokta bu oldu niyeyse yazıyı okurken Dido. Zamanında, o anda, insana ölüm gibi acı veren o kırıklıklar daha sonra birer anı olarak kalıyor. Üzülmüyor insan bile. Unutulmuyor elbette.

Yine de kalbimiz hiç kırılmasın diyorum. Eline sağlık. :sarilan

Sinir hücrelerinin kendini yenilemek gibi bir huyları var, biliyorsun.
Kalbimizin sinir sistemi fazla karmaşık olduğundan tam olarak nasıl çalıştığını aklımdan söyleyemiyorum ama ilk anda hissettiğimiz acının psikolojik olarak salgılanan hormonlardan çok daha fazlası olabileceğini düşünüyorum. İspatlamam mümkün değil tabi ki ve öyle yoğun bir acı oluyor. Sonra sinirlerimiz kendine hissedebilmek için yeni yollar bulup büyüyorlar çünkü sevgi en temel ihtiyacımız. Ruhumuz sevgiye muhtaç.

Teşekkür ederim ve amin, bu kadar kırık yeter. Kalplerimiz daha fazla kırılmasın :memnun
Artık felsefem olan sözü şuraya eklemeden konudan çıkmayacağım :utan :d

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Teşekkür ederim:skr:

Her yerde yol tamiri var, ben dahil her şey ve herkes değişmiş...

Herşey değişir isimler yaşanmışlıklar değişmiş yerler değişsede...
Emeğine sağlık güzel bir yazı yüreğin huzur olsun

Kaleminize Emeğinize Yüreğinize Sağlık.