Bu hayatta hiç kimse insanı annesi gibi korumuyor.
Bir kaç ay önce anneme, uzunca bir süredir, bir çok senelerdir, aklımı kurcalayıp, içimi kemiren bir histen bahsetmiştim. Bununla ilgili bir şey yapmasını beklediğim için değil, biraz bazı şeyleri neden yaptığımı ya da yapmadığımı anlaması biraz da paylaşmanın kemirilen yerlere merhem olacağına inandığım için bahsetmiştim. Hatta defalarca, anne sen sakın dert edinip üzülme, yeri gelince ben kendimi korurum demiştim. Sandım ki, yıllardır içimde taşıdığım yükü, varlığından emin olduktan sonra kendi kendime taşımama izin verecek. Normal şartlarda annem benim sözüme itimat eder, yine öyle yapıp, “kendimi korumama” müsade edecek.
Vaktinin yaklaştığını düşündüğüm için savaş boyalarımı sürmeye başlayacağımı söylemek üzere aradım annemi. Biliyordu zaten savaşa gireceğimi… Hiç sürünme boya falan dedi. “Ben hallettim.” Senin sadece için rahat olsun, kafanı bunlara yorma, üzülme dedi. O dedi, ben ağladım. Hemen o dakika boyanmak zorunda kalmayacak olmanın, korunmanın, sarıp sarmalanmanın sıcağının getirdiği bir hissiyattı. Yine sessiz sedasız bir kaplan çıkmış annemin içinden de, hiç birimize gerek kalmadan çözüvermiş her şeyi.
Yaş büyüyor, akıl büyüyor, beden ve gönül de büyüyor. İnsanın içinde öyle bir yer var ki, aklının biraz üstünde, gönlünün en kuytusuna ramak yakınlıkta, hiç bir terapistin, hiç bir eşin dostun yetişemeyeceği kadar uzakta… işte onun yeri hiç değişmiyor ve oraya bir tek insanın kendisi ve annesi yetişebiliyor.
Ben bu savaştan dillendirmeyi kendime yakıştıramayacağım kadar çok korkuyordum, anne. Gerekirse yine savaş boyalarımı sürerim, yine korkumun üzerine giderim ve emin ol, bu sefer senin sayende çok daha güçlü giderim.
Seni çok seviyorum, anne.
D.T. 