| KahKaha |
16 Ağustos 2022 06:53 |
Matador
Hayatı dize getirebilecekmişim gibi hissettiğim nadir dönemlerden birindeyim. Bundan önce en son 2016 yılının sonu, 2017 yılının başında böyle hissetmiştim.
Ciddi bir hayal/kalp kırıklığı, art arda kaybettiğim çınarlarım, iş yerimdeki sıkıntılarım derken hayat köşeye sıkıştırmıştı ve ben her şeye rağmen kendimi çok sevip, kendime çok güveniyordum. Yine benzer bir dönemin sonrası ve çok derinde hissettiğim bir sevgi var bünyemde. Sadece bu sefer biraz farklı, bu sevginin yanında kaybetme korkusu da var ve belki bu yüzden daha olgun ve kıymetli.
Seviyorum beni… Bugün olduğum kadın olabilmek için verdiğim çabayı, harcadığım zamanı, geçtiğim yolları seviyorum. Boşa geçtiğini düşündüğüm her anın aslında benim hüsnükuruntum olduğunu biliyorum. O anların, içimdeki savaşçının zafer peşinde koşarken, bayrağı hemen dikememesinin verdiği sinir bozukluğu olduğunu biliyorum.
Aynı zamanda korkuyorum bu hissi kaybetmekten… Hem hislerin güvenilmezliğinden hem de hayatın espiri anlayışını çok iyi bildiğinden temkinli olmak istiyor bir yanım. İnsan kendini, hayatını severken bile temkinli olmak gerektiğini düşünüyorsa acaba bu travma psikolojisi midir yoksa tecrübeler ile kazanılmış olgunluk mu? Aradaki farkı hemen fark edebilecek kadar kendini iyi tanıyan kaç kişi vardır?
2016’nın bana bir şey olmaz cesaretinden esame yok ve buna rağmen çok cesur hissediyorum. İçimden bir Rocky çıkar mı bilmem de hayatı boynuzlarından tutup, gözlerinin içine bakarak “bir daha vursana!” diyesim var.
D.T.
|
