Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde güzel mi güzel bir ülke varmış. Bu ülkede yaşlı bir adam oğlu ve atı ile birlikte yaşarmış. Atı çok güzelmiş. O kadar güzelmiş ki, bir gün sultan atını satın almak istemiş. Adam atını çok sevdiği için satmaya yanaşmamış.
Fakat günlerden bir gün adamın atı ortadan kaybolmuş. Köylüler adama demişler ki:
Ne olurdu atını krala satsaydın. Şimdi çok zengin olurdun. Satmadın da ne oldu? Atın kayboldu. Hem attan hem de paradan oldun. Yaşlı adam demiş ki:
Acele karar vermeyin. Bekleyelim bakalım neler olacak? Ne olacağını ancak Allah bilir.
Köylüler adamın bu sözlerine gülmüşler. Aradan birkaç gün geçmiş. Kaybolan at 15 atla birlikte çıka gelmiş. Meğer at kaybolmamış, dağlara gitmiş ve gelirken vahşi atları da beraberinde getirmiş.
– Sen haklı çıktın, demiş köylüler. Şimdi bir sürü atın oldu. Onları satıp zengin olabilirsin.
– Acele karar vermeyin, demiş yine ihtiyar adam. Bekleyelim bakalım neler olacak? Neler olacağını ancak Allah bilir.
Bir hafta sonra vahşi atları terbiye etmeye çalışan adamın oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Bu sefer de köylüler.
Sana bakacak oğlundan başka kimsen yok. Şimdi eskisinde de fakir olacaksın, demişler. Yaşlı adam yine sakin, sakin demiş ki:
– Erken karar veriyorsunuz. Bekleyelim bakalım neler olacak?
Birkaç hafta sonra komşu ülke onlara savaş açmış. Sultan ülkenin gençlerini askere çağırmış. Yaşlı adamın oğlunun ayağı kırık olduğu için savaşa gidememiş.
– Yine haklı çıktın, demiş köylüler. Oğlun yanında, bizim çocuklarımız ise savaşa gitti. Yaşlı adam:
Acele karar vermeyin, demiş. Kimin ne olacağını ancak Allah bilir.
Köylüler yaşlı adama hak vermişler. Olayları karşısında sabırlı davranmanın doğru olduğuna karar vermişler.