[Alisa]

Kendini başkasından üstün bilmek ayıplarını görmeyip kendini beğenmek yaptığı ibâdetleri iyilikleri beğenerek bunlarla övünmek.
Üç şey insanı felâkete sürükler: Buhl (cimrilik) hevâ (nefsin arzuları) ve ucb. (Hadîs-i şerîf-Beyhekî
İslâmiyet'in emirlerini bildiriniz ve yasak ettiklerini anlatınız! Bir kimse ucb eder sizi dinlemezse kendi hâlinizi ıslâh ediniz. (Hadîs-i şerîf-Berîka)
Bütün kötülüklerin başı kaynağı üçtür: Hased (kıskançlık) riyâ (gösteriş) ucb. Kalbini bunlardan temizlemeye çalış! (İmâm-ı Gazâlî)
Ucb sâhibi Allahü teâlânın mekrini ve azâbını unutur. Başkalarından istifâde etmekten mahrûm kalır. Kimse ile meşveret etmezdanışmaz. Günâh işleyenin boynu bükük olur. Tövbe edebilir. Ucb sâhibi ilmi ve ameli ile mağrûr olur. Egoist olur. Tövbe e tmesi güç olur. Günâh işleyenlerin iniltileri Allahü teâlâya tesbîh çekenlerin övünmesinden iyi gelir. Ucbun en kötüsü hatâlarınınefsinin hevâsını beğenmektir. Hep nefsine uyar nasîhat kabûl etmez. Başkalarını câhil sanır. Hâlbuki kendisi çok câhildir. Bid'at sâhibleri böyledirler.Bozuk sapık îtikâdlarını ve amellerini doğru ve iyi bilip bunlara sarılmışlardır. Böyle ucbun ilâcı çok güçtür. (Muhammed Hâdimî)
Ucbun zararları âfetleri çoktur: Kibre sebeb olur. Günahları unutmaya sebeb olur. Günâh kalbi karartır. Günâhlarını düşünen kimse ibâdetlerini büyük görmez. İbâdet yapmanın da Allahü teâlânın lütfu ihsânı olduğunu düşünür. Îsâ aleyhisselâm buyurd u ki: "Ey havârîler! Rüzgâr çok ışıkları söndürmüştür. Ucb da çok ibâdetleri söndürmüş sevâbları yok etmiştir." (M. Hâdimî)
Yaptığı ibâdetlerin iyiliklerin kıymetini bilerek bunların elden gitmesini düşünerek korkmak üzülmek ucb olmaz. Yâhut bunların Allahü teâlâdan gelen nîmetler olduğunu düşünerek sevinmek de ucb olmaz. Bunların Allahü teâlâdan gelen nîmetler olduğ unu düşünmeyerek kendi yaptığını kazandığını sanarak sevinmek kendini beğenmek ucb olur. Ucbun zıddına minnet denir. Minnetnîmete kendi eliyle kendi çalışmasıyla kavuşmadığını Allahü teâlânın lütfu olduğunu düşünmektir. Böyle düşünmek ucb teh likesi olduğu zaman farz olur. (M. Hâdimî)