Birinci Dünya Savaşının değiştirdiği Avrupa’nın siyasal coğrafyasında azınlıkların korunması önemli bir konu olmuştu. Bir imparatorluk bakiyesi olarak Yeni Türkiye içinde de dil, din, etnik özellikleriyle birbirinden farklı çeşitli milletler bulunuyordu. İtilaf Devletlerinin temsilcileri Türkiye’yi dil, din ve etnik azınlıklara ayırmak istiyorlardı. Ancak Türk temsilcileri Türkiye’de yaşayan herkesi Türk yurttaşı olarak kabul ediyordu. Türk hükümeti Türkiye’de yaşayan herkesin dil, din ve soy ayırımı yapmadan yaşamlarını ve özgürlüklerini korumayı kabul etmiştir Dini azınlık statüsü dışında herhangi bir azınlığı kabul etmeyeceklerini belirtmişlerdir. Müslüman olmayanlar azınlık olarak adlandırılmıştır. Antlaşmaya göre. Türkiye’de oturan herkes her inancın, dinin ya da mezhebin kamu düzenini ve ahlak kurallarıyla çatışmayan gereklerini ister açıkta ister ise özel olarak yerine getirme hakkına sahip olacaktı. Kanun önünde herkes eşit olacaktı. Müslüman olmayan Türk yurttaşları masraflarını kendileri karşılamak üzere her türlü, eğitim kurumu, dini kurum, sosyal kurum açabilecekti. Okullarda kendi dillerini öğreteceklerdi. Mahkemelerde kendi dillerini kullanabileceklerdi. Türk Hükümeti Müslüman olmayanların aile durumlarıyla kişisel durumları konusunda ortaya çıkacak sorunları söz konusu azınlıkların gelenek ve göreneklerine göre çözümlemesine çalışacaktı. Medeni kanunun kabul edilmesinden sonra azınlıklar da kendi istekleriyle medeni kanunu benimsemişlerdir.