Acıkan doymam sanır, susayan kanmam sanır
 

Bir şeye aşırı özlem duyanlar, o şeye kavuşsalar da kendilerini doymamış gibi hissederler.
1.Açıklama:
İnsan ele geçirmek istediği ya da ihtiyaç duyduğu şeylere karşı aşırı ilgi duyar. Onların değerini gözünde aslından daha çok büyütür. Bu bir yerde olağandır. Çünkü aşırı ilgi duyulan şeye kavuşmayacağını düşünen insan, elinde olmadan o şeye daha büyük değer verir, ona erişemeyeceğini sanır. Oysa sevdiği bir yemeği düşleyen kişi, o yemeğe kavuşunca açlığının ne denli basit bir ihtiyaç olduğunu anlar. Doymayacağını sanırken doyduğunu, susamışlığın giderilmeyeceğini düşünürken suya kandığını görür. Aslında vücudumuzun belli bir düzeyde ve miktarda suya ve besine ihtiyacı vardır. Azı bizi doyurmadığı gibi çoğu da tiksindirebilir. Acıkanın doyması, susayanın kanması, zengin olmak isteyenin paraya, mala ve mülke boğulması, yüksek mevkilere ulaşmak isteyenin bu dileğine kavuşması, duyulan özlem dolu arzu arasında büyük farkı belirler. Susayan, acıkan, özlem duyan, tutkunun pençesinde kıvranan insanın ruhu açtır, susuzdur. Sürekli bir tedirginlik içinde hep bu özlemlerini giderme peşindedir. Onun için de doymayacağını, susamışlığını gideremeyeceğini, zengin olamayacağını, yüksek mevkilere çıkamayacağını, sevilemeyeceğini, kısaca dilediklerine kavuşamayacağını sanarak huzursuz olur.
Bu bakımdan istediklerimizi elde etmeye çalışırken çalışmalarımızı olağan akışı içinde bırakmalı, olayların oluşumunu engelleyecek girişimlerde bulunmamalı, bir gün mutlaka amacımıza ulaşacağımıza olan inancımızı yitirmemeliyiz. O zaman kaçan balığın büyük olmasına gerek kalmadığını sevinçle görürüz.
2.Açıklama:
İnsan, kendisine gerekli olan bir şeyden uzun süre yoksun kalırsa ona karşı olan tamah ve iştahı artar. Sonra onu elde edince, ne kadar çok olursa olsun, kendisine yetmeyeceğini sanır. Aç insanların, gördükleri her yiyeceği canlarının istemesi gibi. Bu tür bir açgözlülük ve tamah, kişileri küçük düşürücü bir özelliktir.
Aza kanaat edilmediği, eldekiyle yetinilmediği zamanlarda söylenir.
3.Açıklama:
Uzun süre bir şeyin yokluğunu çekip ona ihtiyaç duyan kimse, o şeyden ne kadar çok elde ederse etsin tatmin olmaz; kendisine yetmeyeceği duygusu içinde bulunur.


alıntı